De lange schaduw

Vanmorgen kon ik de verleiding niet meer weerstaan. Ik moest gaan rennen.
Ik heb zo lang niks kunnen doen, dat het meer joggen en lopen was, maar het was heerlijk.
De zon stond laag en creeerde samen met de bomen langs het pad een trage stroboscoop. Vogels floten, het gras was groen.
Een oude man in een scootmobiel haalde me in. “Je moet wel een beetje harder hoor!”, voegde hij me in het voorbijgaan toe. Maar ik zag wel aan zijn ogen dat hij humor had. “Jij hebt makkelijk praten in dat karretje!”, riep ik hem achterna. “Kom er maar eens uit, dan zullen we eens zien!”
Het karretje stopte en even schrok ik, maar de man keek me met fonkelende oogjes aan en deed net of hij uit ging stappen. “Ga jij er maar in zitten, dan loop ik wel.”, zei hij uitdagend.
Lachend legde ik uit dat ik zo hard nog niet kon, omdat ik nog aan het opbouwen ben. Plotseling zag hij er heel triest uit. “Ik wou dat ik nog iets kon opbouwen, maar ik ben helemaal opgegeven….”
Toen hij wegreed riep hij me nog een aanmoediging toe. Zijn lange schaduw achter zich aan.